عمه جون نشسته و بین اونهمه حرف از
آقا نوید و عروسی و لیلا و شام و مادر شوهر و وووو...
میگه: اتفاقی که افتاده که افتاده دیگ تموم شده،
اتفاقی ام که باید بیفته میفته بلاخره
غصه ی چی رو بخوریم؟
دل من راضی نمیشه اما،
تو اتفاقی نبودی که بخوای نیفتی
کی خواست پس؟!!
تو گوشم مدام صدای جیر جیر کتونی های کرم رنگی میاد
وقتی
موزائیک های چرک راهرو رو تند تند متر می کنن
که دور شن،
که رفته باشن....
قد سه پاراگراف تایپ کرده بودم که بگم
امتحان فردا برای بار سوم کنسل شد و
من تو یه روز تعطیلِ بهمنی
منتظرت نیستم...
تمرین اول:
فست فود
.............................
پ.ن: برای روزهایی که قراره منتظر کسی نباشید
زندگی کردن و تمرین کنید
من هیچوقت اون شب سیاه و یادم نمیره،
اونقدر که هنوز گاهی خودم ودرازکش روی تخت میبینم،
تو اولین الله اکبر اذان صبح، خیره به سقف تاریک اتاق،
گوشی سفیدی که نورش تو مشتم در حال خفه شدنه،
و عکسی ک لاجون تر از من روی صفحه خاموش میشه...
من هیچوقت شبی که یاد گرفتم با اشتباهاتم شکست بخورم و فراموش نمیکنم،
بین اینهمه شب بیداری
اینهمه خطا
شکست
و هنوزم زندگی...
بدبختی اونموقع ست که
دلت تنگ شده و
همه عکساش و پاک کردی...
بدبخت تر اونکه چاووشی هم تو گوشش میخونه:
لعنت به این دیوار و
دیدار و...
#بهمن
