ته وجود هر کسی اولینش نهفته

من هیچوقت اون شب سیاه و یادم نمیره،

اونقدر که هنوز گاهی خودم ودرازکش روی تخت میبینم،

 تو اولین الله اکبر اذان صبح، خیره به سقف تاریک اتاق، 

گوشی سفیدی که نورش تو مشتم در حال خفه شدنه، 

و عکسی ک لاجون تر از من روی صفحه خاموش میشه...

من هیچوقت شبی که یاد گرفتم با اشتباهاتم شکست بخورم و فراموش نمیکنم، 

بین اینهمه شب بیداری

اینهمه خطا

شکست

و هنوزم زندگی...