حالا ک میخواد اونطوری باشه ک تو میخوای،
باید کلی فلسفه ببافی ک این دری ک واسه رفتنت بازه جونم
به نفع خودته قبل هر کس دیگه ای
حالا هی تو زور بزن بشو تسهیلگر اجتماعی،
لای فعالیت های اجتماع محور ی مشت غریبه
وقتی نمیتونی یه احساساتی کلافه ی بی حوصله رو مجاب کنی
فک کردی کجای شهر و میگیری؟
دیدی هر کسی ک اراده میکنه بره چقدر یهو عزیز میشه؟
دلت میخواد مثل بچه های چهارساله خودت و به لباسش آویزون کنی ک بلکم پشیمون شه،
از اون طرف وقتی ریش و قیچی و میسپره دستت که "بگو باشم یا نه؟"
چشات و‌میبندی ک همون دختر عاقل و مغرور شهر باشی ک محکم میگه خداحافظ...
به هر حال چند روز رو احساس رهایی ای حساب کردم ک این لحظه باید میومد و حالا،نیس!
راضیم از این احساسهای یهویی ک به دل آدم ها متبادر میکنی،شاید ک تصمیم های عاقلانه ی ما راحت تر شه!
دوست دارم ک نذاشتی شب عاشورام و به گند بکشم...
باید راه برم...
برم...
یادم میندازه ک هنوزم میتونم کلمه هارو پشت هم بچینم و
بازم بنویسم ،در حالی ک خودِ خودمم نه یه آدم متظاهر ک
داره جون می کنه جمله ها رو ی جوری قر و قمیش بده ک انگار
خاطر مخاطب و خیلی میخواد
همینکه میاد میشینه جلوم و
نگاش میکنم و
ازون خنده های زهره ماری تحویل میدیم و
باز صدام میکنه،همینجوری ک همیشه...
یادم میندازه ک چقد خستگی ب تنم مونده بود از
آرتیست بازی این چند وقته و چقد میشه خستگیم در بره
با سه ربع موندنش وسط ی روز ِ نامرد
این چاوشی هم افتاده ب جون من هی میگه:
"نشد که از دلم جدا کنم تو رو"...
منم هی یه پوزخند میزنم، میگم : من؟؟؟فکرشم نکن که اینقد دیوونه باشم...
باز میگ:" تو داری از خودت فرار میکنی، داری با ریشه هات چیکار میکنی؟"...
عاقای چاوشیِ لعنتی! هر راستی رو نباید گفت ک:(
یه نگاه به اینستام کردم و یه نگاه به تاریخ هجری قمری...
عید غدیره فردا و آدم نمیدونم باید تبریک گفت دل شاد خودش و مردم و یا نه! ؟
پارسال بهم ی گل کوچیک بنفش داده بودی
ک گذاشته بودم رو لبه ی سنگی نمازخونه دانشگاه و،
ازش عکس گرفته بودم
همونم شد پست عید غدیر و حال خوش و عیدی و لابد رفاقت بعد از اون...
امسال هی فکر میکردم باید ی پست بذارم ک بگم من گل بنفش نمیخوام
من فقط یه فکر خییییلی رها میخوام به قول مونا، که شیفت دیلیت کنه
آرشیو هر روزی به غیر امروزش و
بعد بگه عیدتون مبارک و لبخند گشااااد:))
نداریم ک..
نمیشه که...
نتونستم ک...:(
درست تو اوج فلاش بک های عاشقانم
به اون شبی ک ازم پرسید:"بزنمش از ته یا بلند شده خوبه؟"
بعدم نگاه عمیقِ طولانی من و پیشنهادِ "پرفسوری هم قشنگه ها" و...
درست تو اوج فلاش بک غم انگیزی ک بعد شیش ماه
تو یه همچین شبی،پشت بند کلاس ساعت ده و
آقای "ه" ک با ریش نصفه نیمه ی پرفسوریش میشینه رو نیمکت ردیف آخر...
خانم کناریِ اتوبوس انقلاب خراسون باید بپرسه: متولد چندی عزیزم؟
و این ری اکشن تکراری ک "وااای بهت نمیاد اصلن" و
درست تو لحظه ای ک خواننده فریاد میزنه:dance with me...
بحث برسه به برادر ۳۶ساله و خواستگاری و
دخترای پر توقع و پدر و مادر نفهمش ک انقلاب کردن و
خدا ایشالا ی پسر خوب قسمتت کنه و...
من پام از درد پیاده روی پر طول و تفسیر بعد از ظهری تیر میکشه و
فکر میکنم کاش آقای "ه" و خانم بغل دستی ساکت شن برای همیشه
که تازه اول جواب پس دادن به آقای "میمِ"
فیلم را play میکنم، مثل همه ی وقتهای دیگر که حرف کسی را خریدار نیستم و
خودم باید با چشمهایم تجربه کنم دیدنش را...
آدمها،
زنها،مردها
روی هم تلنبار شده ،
دارند عذاب میکشند و
مثل یک ماشین روغن گیری کنجد
هی در هم فرو میروند و زجر میکشند
هی زجر میکشند
زجر میکشند
آتقدر زجر که...
دست آخر می میرند...
صبح شنبه ای ک هیچ دوستش ندارم،
با "زجر" شروع میشود...
