استاااااد:)

دیدی هر کسی ک اراده میکنه بره چقدر یهو عزیز میشه؟

دلت میخواد مثل بچه های چهارساله خودت و به لباسش آویزون کنی ک بلکم پشیمون شه، 

از اون طرف وقتی ریش و قیچی و میسپره دستت که "بگو باشم یا نه؟"

چشات و‌میبندی ک همون دختر عاقل و مغرور شهر باشی ک محکم میگه خداحافظ...

به هر حال چند روز رو احساس رهایی ای حساب کردم ک این لحظه باید میومد و حالا،نیس!

راضیم از این احساسهای یهویی ک به دل آدم ها متبادر میکنی،شاید ک تصمیم های عاقلانه ی ما راحت تر شه!

دوست دارم  ک نذاشتی شب عاشورام و به گند بکشم...

باید راه برم... 

برم...