قورتش بده...

از اون پل هواییِ که شبا بوی استخرش، هوسی میکنه آدم و 

تا دم در مترو که پیرمرد کلاه نمدی،

 همیشه سفره ی خنزل فروشیش به راست و 

ماشین قیژی رد میکنه...

چشام و میبندم و یه صلوات میفرستم و دوباره که باز میکنم

فقط یه پل هوایی یادمه و یه شب خلوت و یه ایستگاه مترو

 که خنزل پنزل های دم درش ته کشیدن از دیری ساعت...

صلوات بعدی یعنی دیگه هیچی یادم نیست...

نه اون شب دیر وقت و نه هوس استخر و نه دو جفت کفش که صدای خلوت و میشکنن...

...

پ.ن: انتزاع یعنی روزی که با یه صلوات بشه ازت دل کند و به موندگاری اون معتبرترین دل داد...

این یک نوشته ی انتزاعی ست...