sobbing on his shoulder

بیا گاهی باهم حرف بزنیم 

من بپرسم:چطوری؟

و تو یه بار برای همیشه از "خوب" بودنت بگو...

.

.

.

#غریبه_باشیم

دو متر زیر خاک...

دفعه ی اول که بین کَل کَل ها و بلبل زبونی هامون ،

با همون شوخی و خنده ای که ازش میشناختم نگام کرد و گفت: "قبلنا دخترا حیا داشتن"

یا یه جمله ای مثل همین، درجا بی معطلی گفتم: قبلنا پسرا ام غیرت داشتن عاخه! 

خندیدیم و سوار ماشین شدیم و ادامه ی اون سر به سر گذاشتن ها تا نمیدونم چن ساعت کش اومد!!

بعدا که حال جدی و چشای غمگین وخالی از مضحکش و دیدم 

وقتی وجه پسندیده ی یه رفیق رفته رو با "دختر خوب و با حیایی بود"

واسه همه دور و وریا هی تکرارمیکرد، 

فاتحه ی دنیای شوخ و شنگ و

  جوابای تو آستین و

 خیال راحت از ذهن بدون قضاوتشون و خوندم! 

دختر با حیا رو گذاشتن زیر خاک،  

دختر بی حیا رم زنده به گور کردن!

قورتش بده...

از اون پل هواییِ که شبا بوی استخرش، هوسی میکنه آدم و 

تا دم در مترو که پیرمرد کلاه نمدی،

 همیشه سفره ی خنزل فروشیش به راست و 

ماشین قیژی رد میکنه...

چشام و میبندم و یه صلوات میفرستم و دوباره که باز میکنم

فقط یه پل هوایی یادمه و یه شب خلوت و یه ایستگاه مترو

 که خنزل پنزل های دم درش ته کشیدن از دیری ساعت...

صلوات بعدی یعنی دیگه هیچی یادم نیست...

نه اون شب دیر وقت و نه هوس استخر و نه دو جفت کفش که صدای خلوت و میشکنن...

...

پ.ن: انتزاع یعنی روزی که با یه صلوات بشه ازت دل کند و به موندگاری اون معتبرترین دل داد...

این یک نوشته ی انتزاعی ست...