هنوز هم...

دارم با خودم بلند بلند حرف میزنم

که: باید دور بعضی چیزها حتی شده یک خط بی رمق اما قرمز کشید

فراموش اگر نمیکنی دست کم حذف کن

دارم خودم را مدام نصیحت میکنم و توی سینه ام فریاد میزنم

که اگر دلم آتش گرفته برای آن روزهای امید و محبت و شوق

آن ذهن بی صاحبت فراموش نکن آنهمه تحقیر و ترس و تهدید را هم...

دارم توی یک چرخه ی کوچک مدام میچرخم که دستم سررسید نود و پنج را میکشد روی تخت،

و تا بازش میکند دو کارت کوچک بیرون میفتد،

تنها بازمانده های آن طوفانِ عظیم که فراموش کرده بودم برگردانمشان

سکوت میشود، بین من و خودم دیگر سکوت است و 

خط های آبی سررسید...