انقلاب مراد را کُشت

از دور حواسم بهش هست که کمین کرده،

محض سر خوش ترین رهگذر بعدی

بلکه بدوعه به سمتش و کاغذهای سبز و قرمز و آبی فال و

جوری جلوی چشماش تکون بده که انگار برگ برنده ی اقبالش!

از دور حواسم هست که راهم و کج میکنم و ازش فاصله میگیرم،

 مثل گربه ی جسوری که اعلام خطر دُم خاکی و چرکش و بالا برده و حالا

محتاط اما محتاج، با قدم های تند و بلند خودش و سمتم میکشونه.

اون راسته از پیاده روهای انقلاب

 کهبا سبزی درختا و یشمی نرده های دانشگاه سایه کرده

 شاهد دختریه که, همچنانکه خودش و از پسر چرکتاب کنار دستش دور میکنه

با صدای بلند بهش میفهمونه ،موسیقی توی گوشش جایی برای شنیدن اون نذاشته،

و پسر هنوز با برگ چروک خورده ی اقبال دختر تو هوا برای مرادش ورد میخونه و

 دختر میشنوه که خواننده اینبار کشدارتر از همیشه میگ:"سوختی جانا چه میسازی مرا!"

انقلاب

همچنان در امتداد مبارزه ی جنگاوران مغموم و چرکتاب خودش

ادامه پیدا میکنه