حی علی العزا

نشسته بودیم و تو دلتنگی غروب جمعه دست و پا می زدیم

که

یهو بوی عطر پدرجان از اتاق خودشون با دو طبقه فاصله همه جا رو پر میکنه

مثل وقتایی که لب اذان میرفتیم پایین و 

پدرجان با صورت خیس از و ضو گونه هامون و تر میکرد،

بوی اون عطر مهربون نشست کنج دلم که بفهمم دلتنگی بدتر از اینا ام میشه.