خود زنی

یادم میندازه ک هنوزم میتونم کلمه هارو پشت هم بچینم و

بازم بنویسم ،در حالی ک خودِ خودمم نه یه آدم متظاهر ک 

داره جون می کنه جمله ها رو  ی جوری قر و قمیش بده ک انگار

 خاطر مخاطب و خیلی میخواد

همینکه میاد میشینه جلوم و 

نگاش میکنم و 

ازون خنده های زهره ماری تحویل میدیم و 

باز  صدام میکنه،همینجوری ک همیشه...

یادم میندازه ک چقد خستگی ب تنم مونده بود از 

 آرتیست بازی این چند وقته و چقد میشه خستگیم در بره 

با سه ربع موندنش وسط ی روز ِ نامرد