بارانِ اول

از دو نیمه شب گذشته، که زن سیگارش را پوک میزند و 

از لبه ی خیس پشت بام به جایی که نمیتواند زمین یا هوا باشد خیره مانده

مرد چن قدم دور میشود و صدای دودی زن بلندتر میخواهد که تنها بماند...

آواهای بعدی چند ناسزا و مشاجره و شکایت است

زن خسته تر ، گرفته تر، مست تر

مرد عصبی تر ، بی محابا تر ، وحشی تر...

ساعت دو و نیمِ تمام است ک 

صدا فقط ،چک چک یک ناودان بنظر می رسد..

بغضم در گلویی گرفته ک گوشه ی لبش از خنده های ساعتی پیش

چاک خورده است....

اینجا پشت یک پنجره ی رو به شهریور...